پانزدهمین همایش بین المللی مدیریت سبز با محوریت زنان و توسعه پایدار به همراه سومین همایش شهرهای پایدار در پنجم اسفند ماه و با سخنرانی مهمانان خارجی برگزار خواهد شد.
به گزارش رسانه مسئولیت اجتماعی، انسان امروزین با مسائل بنیادینی مواجه است که برخی از آنان مشخصه دوران معاصر و از ویژگی های منحصر بفرد روزگار ما محسوب می گردد. در این میان، می توان به بحران زیست محیطی اشاره داشت که پیامد آن در گرمایش زمین، آلودگی و تخریب طبیعت قابل ردیابی است، و همچنین بحران اجتماعی را ذکر نمود که مشخصه آن در خشونت های خانوادگی، اجتماعی، سیاسی و همچنین فقر قابل مشاهده است. جالب توجه این است که این دو در نسبتی با هم در حال حرکت هستند.
این نسبت، انسان معاصر را در یک فرایند حلقوی زندانی کرده است و این زندان حاصل عملکرد خود اوست. بنای دیوارهای این زندان بر اساس سبک زندگی مصرفی او و تغییرات اقلیمی بنا شده است و تحریک هریک از این بناها، دیگری را مستحکمتر می کند. این زندان حلقوی، همانگونه که تاکید گردید در ابعاد بحران زیست محیطی، همچون آلودگی هوا، آب، خاک و انهدام گونه های گیاهی و حیوانی، و ابعاد اجتماعی همانند خشونت و فقر بر مردم پدیدار می شود. از آنجا که این بحران، کلیه دستاوردهای بشر در دوره های متعدد تاریخی را تحت الشعاع خود دارد، به یک مسئله فلسفی نیز بدل شده است. بدین دلیل، بحران زیست محیطی معاصر، صرفا بعنوان یک موضوع زیست محیطی یا تکنولوژیکی و یا اجتماعی تحلیل نمی شود، بلکه در چارچوب یک مسئله فلسفی ظهور می یابد.
به جهت آگاهی نسبی حاکم بر جامعه، نسبت به بحران زیست محیطی موجود و آثار اجتماعی- اقتصادی و بهداشتی آن، ضرورت تمرکز بر استدلال وجود چنین بحرانی را کمرنگتر از سابق نموده است.
بشر معاصر عادت به اتخاذ رویکرد فنآوری محور(از قبیل فن آوری سبز، هوش مصنوعی و…) برای خروج از بحرانهایش دارد. تجربه سه دهه اخیر حکایت از این امر دارد که خود فن آوری یکی از مشخصه های ایجاد این بحرانها محسوب می گردد. بدین جهت زمان آن فرا رسیده است که علاوه بر توجه به علم و فنآوری، مسئله توسعه پایدار و راهکارهای خروج از بحران زیست محیطی با توجه به ظرفیت خود انسان باز تعریف گردد. بدین معنا که علاوه بر رویکرد تکنولوژی محور، رویکردی انسانی نیز برای خروج از بحران ذکر شده مطرح است که در این رویکرد، ظرفیت وجودی خود انسان مورد جستجو است. شاید بنظر این رویکرد سنتی آید، اما با کمی تامل، نوین بودن آن مشخص می گردد.
در همین راستا پانزدهمین دوره کنفرانس بین المللی مدیریت سبز در کنار درک اهمیت دانش و فناوری برای خروج از بحران زیست محیطی معاصر که به مسائل اجتماعی و بهداشتی و سیاسی نیز تبدیل شده است، در نظر دارد تا این دوره از کنفرانس بر ظرفیت وجودی خود انسان تمرکز جدی تری نماید و نوین بودن این نوع از کشف ظرفیت بشری را شفاف تر کند.
انجمن مدیریت سبز ایران و بنیاد توانمندسازی منابع انسانی ایران از سال ۱۳۹۵ به جهت کاهش مصرف منابع که عامل جدی تولید زباله محسوب می گردد و همچنین کاهش میزان انتشار گاز های گلخانه ای، تغییر درسبک برگزاری کنفرانس های خود را در دستور کار داشته است. اینک به جهت شیوع بیماری کووید ۱۹ این تغییر سبک و رویکرد، شتابی جدی تر بر خود گرفته است.
انتهای پیام/