رسانه مسئولیت اجتماعی:در روزهایی که جهان در آتش رقابت‌ها و خشم سیاسی می‌سوزد، در میانه‌ی آژیرها و هشدارها، در دورانی که آینده‌ی بسیاری کشورها در تاریکی موشک‌ها و تصمیمات پنهانی رقم می‌خورد، مردم ایران درس دیگری به جهان داده‌اند: بی‌طرفیِ فعال با طعم انسانیت.
این روزها، مردم کوچه‌پس‌کوچه‌های ایران، بی‌آنکه در معادلات قدرت‌طلبانه سهمی داشته باشند، بارِ اصلی بحران‌ها را بر دوش می‌کشند. اما همین مردم، در سکوتی پرمعنا، دست‌هایشان را به‌سوی هم دراز کرده‌اند. نه برای نبرد، بلکه برای زندگی. نه برای شعار، بلکه برای همدلی. در وانفسای تصمیم‌هایی که از هزار فرسنگ دورتر بر سرشان آوار می‌شود، یکدیگر را نگه می‌دارند، دل می‌دهند، آب می‌برند، دارو می‌سازند، پناه می‌دهند.
اگر قدرت‌های جهان در حال چینش نیروهای خود در برابر هم‌اند، مردم ایران سنگر خود را در خانه و محله و دوستی ساخته‌اند. در بیمارستان‌ها، در نانوایی‌ها، در صف دارو و نان و بنزین. بی‌هیاهو، اما مقاوم. این «بی‌طرفی فعال» که مردم به آن رسیده‌اند، نه از سر ترس، که از ژرفای تمدنی کهن می‌آید؛ از حافظه‌ای تاریخی که می‌داند در ساحت ویرانی، تنها چیز ارزشمند، نجات انسان است.
در کشوری که بارها مزه‌ی جنگ و تحریم و انزوا را چشیده، حالا مردمانش به بلوغی رسیده‌اند که پیش از آنکه از دیگران انتظار کمک داشته باشند، خود دست به کار شده‌اند. «مسئولیت اجتماعی» دیگر مفهومی وارداتی و فرمایشی نیست؛ این‌روزها در ایران، مسئولیت اجتماعی یعنی پیرزنی که برای همسایه‌اش دارو می‌برد، نان‌آوری که برای کودکان محله رایگان نان می‌پزد، جوانی که اخبار واقعی را ترجمه و توزیع می‌کند، و پدری که با روشن نگه داشتن چراغ خانه‌اش، امید را در دل یک کوچه زنده می‌کند.
ایران امروز، شاید در میانه‌ی تهدیدات باشد، اما در دل این تهدیدات، یک سرمایه‌ی بی‌نظیر در حال شکوفایی است: همبستگی مردمی. مردمی که تصمیم گرفته‌اند، اگر جهان درهایش را می‌بندد، آن‌ها پنجره‌ای برای نفس کشیدن باز کنند.
باید از این خاستگاه اجتماعی دفاع کرد. از این تمدن زنده، از این مردمی که شاید نماینده‌ای در سازمان ملل نداشته باشند، اما نماینده‌ی شرافت انسانی در تمام معنا هستند. آنان که نه بازیگر سیاست‌اند، نه بازیچه‌ی آن، بلکه وارثان خردی‌اند که به جای گلوله، نان تقسیم می‌کنند؛ و به جای نفرت، مهربانی.
و اگر قرار باشد از این میدان، پیروزی‌ای ثبت شود، بی‌تردید پیروز این جنگ نه ارتش‌ها و دولت‌ها، بلکه مردم ایران بودند؛ مردمی که با صبوری و نجابت، بی‌دریغ و مهربانانه، فقط به فکر همدیگر بودند. آن‌ها که در هیاهوی تهدید و تاریکی، چراغ انسانیت را روشن نگه داشتند و ثابت کردند که شرافت، گاهی در ساده‌ترین رفتارهای انسانی نهفته است: دستی که کمک می‌کند، نگاهی که دلگرم می‌کند، و دلی که برای دیگران می‌تپد.
