رسانه مسئولیت اجتماعی:-منیژه بازیاردر دل یکی از پناهگاه‌های حیات وحش ایران، در حوالی یکی از شهر های تاریخی کشور پیرزنی زندگی می‌کند که قصه‌اش میان کوه‌ها و بادها زمزمه می‌شود.
او سال‌هاست که با طبیعت پیوندی عمیق بسته و زندگی‌اش را وقف حیوانات کوهستان کرده است. هر روز آرام و بی‌ادعا به دل صخره‌ها و دره‌ها می‌رود تا برای بزهای کوهی غذارسانی کند.
این بزهای وحشی، که معمولاً از انسان‌ها گریزان‌اند، با او رابطه‌ای کم‌نظیر برقرار کرده‌اند. آن‌ها بدون ترس به او نزدیک می‌شوند، گویی سال‌هاست که او را می‌شناسند، گویی در چشمانش چیزی دیده‌اند که در دل طبیعت نیز نایاب است: مهربانی بی‌چشم‌داشت.
این بانو برای خیلی‌ها نماد پیوند صمیمی انسان و حیات‌وحش شده است. کسانی که از دور شاهد این صحنه‌اند، از دیدن آن همه اعتماد میان یک انسان و حیوانات وحشی شگفت‌زده می‌شوند. او به‌تنهایی کاری کرده که ده‌ها تابلو و قانون و حصار از انجامش ناتوان‌اند: آشتی با طبیعت.
در روزگاری که بیشتر انسان‌ها به دنبال تصاحب و بهره‌کشی از زمین‌اند، حضور چنین زنی، ساده اما بزرگ، یادآور این است که هنوز هم می‌توان بخشنده بود، بی‌آنکه چیزی در عوض خواست؛ می‌توان مهربان بود، حتی با بزهای وحشی کوه‌های خشک ایران.
در واقع عمل این بانوی مهربان مصداق مسئولیت اجتماعی در حوزه محیط زیست است.
