رسانه مسئولیت اجتماعی: ظهور روابط عمومی در ایران به سال ۱۳۳۰ برمی گردد که نخستین واحد روابط عمومی به معنای مدرن امروزی در شرکت ملی نفت ایران و انگلیس ایجاد شد. یعنی حدود ۷۲ سال پیش، روابط عمومی تقریبا با یک قرن تاخیر، وارد سازمان های ایران شد که بعدها به تدریج در بیشتر سازمان ها واحد روابط عمومی شکل گرفت.
از آن زمان تا به امروز، در هر سازمان دولتی و خصوصی، بخشی به عنوان روابط عمومی فعال است. این بخش به رغم نگاه عوامانه به آن، از اهمیت بالایی برخوردار است چرا که هویت سازمان و رسالت هر سازمان یا ساختار به عملکرد بخش روابط عمومی آن بستگی دارد. روابط عمومی به یک فرد یا سازمان کمک میکند که رابطهای سازنده و مثبت با عموم جامعه داشته باشد. این کار از طریق ارتباطات، رسانههای سنتی، شبکههای اجتماعی و برخوردهای حضوری (سخنرانیها، دیدارها و…) انجام میپذیرد
از سوی دیگر یکی از وظایف وابستگی صرف روابط عمومی به مدیریت سازمان یکی دیگر از چالش هایی است که روابط عمومی ها با آن دست به گریبان هستند. این وابستگی کامل گاه ” خطر مدیریت مداری ” را در روابطعمومی یک سازمان افزایش میدهد تا جایی موجب از دست رفتن اعتماد عمومی و دور شدن روابط عمومی ها از حیطه مسئولیت اجتماعی آنان می شود.
از آنجایی که روابط عمومی حلقه واسط میان سازمان و جامعه قلمداد می شود، عملکرد صحیح روابط عمومی ها باید به گونه ای باشد که نه تنها منافع سازمان، بلکه منافع جامعه را نیز همواره در نظر داشته باشد و در چارچوب مسئولیت اجتماعی خود عمل کنند. از همین رو ارتقای جایگاه روابط عمومی و سطح تشکیلات آن باید به گونهای باشد که بتواند در یک فضای ارتباطی مناسب به رسالت های سازمانی و اجتماعی خود عمل کند.
مشکل دیگر ناآگاهی مدیران ارشد سازمانها از نقش و مؤثر روابط عمومی در اقناع و جلب مشارکت مردم است که این امر مستلزم آموزشهای لازم جهت تغییر نگرش مدیران ارشد است. دلیل اینکه روابط عمومی در کشورمان جایگاه واقعی خود را ندارد آن است که مدیران نگرش مثبتی به نقش مدیریتی روابط عمومی ندارند و آن را واحد زائد و مزاحم تلقی میکنند و کمترین اهمیتی به جایگاه و ارزش روابط عمومی و جایگاه اجتماعی خود در جامعه نمی دهند.
متاسفانه از آنجا که در ایران به جای اینکه مدیران خود را خدمتگزار مردم و مخاطبان بدانند خود را برگزیده میدانند، نیازی به رأی، نظر و رضایت جامعه مخاطب در خود نمی بینند.این نگاه در تفکر بسیاری ار مدیران ارشد وجود دارد و یکی از آسیبهای مؤثر عقب ماندگی روابط عمومی در کشور محسوب میشود.
کارشناسان اعتقاد دارند در حال حاضر این نهاد مؤثر در ایران با نوعی مظلومیت رسانهای و فرهنگی مواجه است. به عقیده آنان معیارهای قالب در جامعه ما بی توجهی به ارزشهای نهفته در کار روابط عمومیهاست به طوری که این امر باعث شده که در بسیاری از سازمانها بخش روابط عمومی مبدل به بخش تبلیغات سازمان شود و کمتر به مفاهیم دو سویه و مسئولیت اجتماعی خود بپردازد.
امروزه با توجه به گسترش فناوری ارتباطات و اطلاعات، حوزه روابط عمومی، نیازمند یک بازنگری در همه ابعاد به ویژه در حیطه مسئولیت اجتماعی است. از نگاه دیگر، یک روابط عمومی پویا و موفق می تواند مقدمات ارتقاء مسئولیت اجتماعی یک سازمان را فراهم کرده و موجب رشد و شکوفایی آن گردد. بنابراین باید در کنار تمام مسئولیت های تعریف شده برای روابط عمومی، مسئولیت اجتماعی سازمان نیز قرار گیرد، چرا که مسئولیت پذیری اجتماعی سازمان نه تنها موجب ارتقاء جایگاه سازمان می شود، بلکه اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی عظیمی را برای یک سازمان به همراه خواهد داشت.